حاجی محمد نوزادی/ شعر

 

حاجی محمد نوزادی 

 

            شعر

زړه می هسی راته وایی :

چی را پاڅم ،

ورشم ،

و خیژم و غره ته ،

بیا ور ږغ کړم لر او بره ته .

لوړ اواز باندی ناری کړم ،

په لړزه کلی کوڅی کړم .

ټوله پاڅوم له خوبه ،

او را ویښی پښتنی کړم .

ورته ووایم :

بیبیانو !

پوره نه شوه له ځلمیانو .

راشی !

وتړی ملاګانی ،

که پخی یاست که پیغلانی .

حالات دا درڅخه غواړی :

پر ځلمو مو تو کړی ناړی .

ژر سی !

و ژغوری کښتۍ مو .

کنه ځی پر ډوبیدو ده ،

د خوب وړو پښتنو ده .

ګوندی غره نه می اواز خپل ،

تر غوږو راشی انداز خپل .

چی پری پوه شم علت څه دی ؟

په مقصد می نه پوهیږی ،

که پښتون په خوب ویده دی .

یا را ویښ بی کړم له خوبه ،

یا به ځم تر لیونتوبه .

یا سر جنګوم له غره نه ،

یا یم تیر له پښتانه نه .

لکه مړې بی پروا دی ،

په پردی خیال و هوا دی .

پر پوړنی یی د مور نن ،

معاملی دی په هر لور نن .

کله نور خیالونه راشی ،

چی ځان واچوم له پاڼه ،

پدا شان تیر شم له ځانه .

ګوندی قبر می زیارت شی ،

شهیدان می ګوندی ستایی .

زړه می هسی راته وایی .

زړه می هسی راته وایی .

            ډنمارک ـ ۱۶ / ۶ / ۲۰۱۳

خواندن 380 دفعه

شما همچنین ممکن است مانند بیشتر از نویسنده

نظرات بسته شده است.